“การใช้ทางกับเพื่อนผู้ใช้รถใช้ถนนด้วยความเต็มอกเต็มใจ หน้าใสและยิ้มแย้มก็ดี การโค้งศีรษะแสดงการขอบคุณแก่ผู้ให้ทาง หรือการหยุดให้คนเดินเท้าข้ามถนนก็ดี เหล่านี้เป็นความงดงามในสังคมจราจร อีกทั้งยังช่วยผ่อนคลายความหงุดหงิดได้ด้วย ผู้เขียนก็เคยมีประสบการณ์ดัวยตัวเอง มีครั้งหนึ่งรถติดกันเป็นแถว ผู้เขียนก็ติดอยู่ตรงทางออกจากซอยข้าง ๆ ติดนานจนเผลอตัวนั่งคิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อย จนรถข้างหน้าขยับขับเคลื่อนไป จึงเป็นการเปิดช่องว่างให้รถในซอยไหลออกมา 2-3 คัน จนรถคันหลังกดแตรไล่ ผู้เขียนเองก็ชักจะหงุดหงิดที่ไปใช้สิทธิ์ของผู้อื่น โดยความเผอเรอของตัวเอง แต่ผู้ขับขี่รถที่ออกมาจากซอย 2 ใน 3 คัน ค้อมศีรษะให้ ทำให้หายโกรธและไม่หงุดหงิด เพิ่งจะจับได้ว่าสัญญาณอย่างนี้มันดีแฮะ พฤติกรรมหรือการกระทำแบบนี้แหละที่เรียกว่า “สัญญาณแห่งจรรยาบรรณ”
อย่างไรก็ตาม หากใช้ไม่ถูกก็อาจเป็นทั้งคุณและโทษ หรือเป็นบาปได้เช่นกัน อย่างเช่น หยุดรถให้คนข้ามถนน แต่ดันไปโบกมือเชื้อเชิญให้ข้าม ผู้ข้ามเองก็ดีใจและเกรงใจรีบข้ามแบบทำเวลา แต่โชคร้ายไปถูกรถที่วิ่งมาในช่องทางเดินรถถัดไปชนเข้าอย่างจังเพราะมองไม่เห็น อีกรายหนึ่งถึงตายต่อหน้าผู้เขียน การทำอย่างนี้เหมือนเชื้อเชิญให้รีบไปตาย หรือย่างโบกมือให้รถออกจากซอย เขาเองก็ร้องเพลงรออยู่นานแล้ว จึงรีบเร่งออกมาด้วยความย่ามใจ เลยไปปะกับรถมอเตอร์ไซค์เข้าพอดี ซึ่งต้นเหตุลึก ๆ น่าจะมาจากเรา ขอให้นึกไว้เสมอว่า “เราให้แต่คนอื่นอาจไม่ให้ หรือไม่เห็น” เพราะรถเราอาจบังเขาอยู่ การหยุดให้ทางและเอื้อเฟื้อเอื้ออาทรนั่นน่ะดีแล้ว แต่ต้องให้เขาตัดสินใจเอง มิฉะนั้นอาจเป็นบาปติดตัวไปในภพหน้า
อยากให้ผู้ขับขี่ในบ้านเมืองเราใช้สัญญาณแห่งจรรยาบรรณกัน ให้โอกาสและเอื้ออาทรกัน ทำกันให้เป็นวัฒนธรรมเลย สังคมจราจรจะได้สวยงาม อันที่จริงแล้วก็ไม่ได้ลงทุนกันมากมายหรือเป็นเงินเป็นทอง เพียงแค่ลงทุนด้วยใจปรับเปลี่ยนพฤติกรรม แนวคิด และทัศนคติเสียใหม่เท่านั้นเอง อาจตั้งโจทย์และหาคำตอบให้แก่ตัวเองง่าย ๆ ว่า “อะไรที่ได้จากผู้อื่นแล้วเราชอบ คนอื่นก็ชอบและอยากได้เช่นกัน”
